ما هنوز در هنوزیم...
مامان یک اخلاق بدی دارد. آن هم اینکه اگر کاری داشته باشد اول اسمت را صدا می زند و تا زمانی که کت بسته جلویش زانو نزنی و نگویی : بله، امرتون! حرفش را نمی زند. لوکیشن مامان: یک کار واجب دارد و حول کرده لوکیشن من: در اتاقم قفل – لحافم را کشیدم رو خودم و دراز کشیدم و به شدت رفتم تو بهر داستانی که دارم می خونم مامان شروع می کند: سعیده! علی! حمید! ساناز! سروناز! سمانه! سفانه! اه... آهان ، سارا! و تا زمانی که مامان فکر کند و به این نتیجه برسد که تمام اسامی ذکر شده غلط بوده من تازه دارم کلید را توی قفل در می چرخانم...! پ.ن: خدا رو شکر بچه های خاله نجلا از این 6تا بیشتر نیستن!
نوشته شده در پنج شنبه 90/11/13ساعت
6:2 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه